Muggle Araştırmaları - 1. Ders

Spoiler:

Sabah, erkenden kalkıp, Hogsmeade'a doğru yürümüş ve Hogsmeade'ten biraz alışveriş yapmıştım. Birkaç kitap ile tüy kalem ve mürekkep de aldıktan sonra, Üç Süpürge'de oturup 162 yaşındaki bir cadıyla konuşmuştum. Profesör olduğumu öğrenince çok şaşırmıştı. Üstelik kendisi muggle doğumlu bir cadıydı, ona Muggle Araştırmaları Profesörü olduğumu söylediğimdeyse çok fazla sevinmişti. Onunla daha iyi bir zamanda konuşmak istediğim için ismini not defterime not ettim ve en yakın zamanda kendisine bir baykuş göndereceğime dair sevimli cadıya söz verdim.

Hogsmeade'ten Hogwarts'a doğru yürürken, bu gün dışarı çıkmanın iyi bir fikir olmadığını anlamıştım. Yağmur yavaş yavaş çiselemeye başlamıştı. Ben adımlarımı hızlandırdıkça yağmur da hızlandı, bilseydim gölü geçerek gelirdim çünkü tepeden tırnağa ıslanmıştım. Saatime baktım. Bir iyi bir de kötü haberim vardı. Muggle yapımı olmadığı için saatim şahane bir şekilde çalışıyordu. Fakat gösterdiğine göre dersime geç kalma tehlikesiyle karşı karşıyaydım.

Koşarak Hogwarts'a girdiğimde birkaç yetişkinle çarpışsam da onların kim olduğunu anlayamadım. Hızlıca yukarı çıktım ve öğrencilerimin beni görünce ısınmış ve ıslanmamış olmaktan hayli memnun ama beklemekten sıkkın olduklarını fark ettim.

Onları içeri davet ettim ve sınıfın kenarındaki şömineyi yaktım, ardından kendi üzerime asamı doğrultup kıyafetlerimi kuruttum. Büyük bir rahatlama hissetmiştim ve heyecanım da geride kalmıştı. Saçlarımı kurutmayıp şöyle bir salladım ve ön sıralardaki birkaç öğrencinin geriye çekilip sırıttığını gördüm. Boğazımı temizleyerek konuşmaya başladım: "Merhaba genç büyücülerim. Ben Catalini Pregina. Sizin Muggle Araştırmaları Profesörünüzüm. İspanya'dan geldim ve eğitimim sizinkine kıyasla belki biraz zayıftır. Biliyorsunuz, etnik problemleri çok yaşıyoruz.. Her neyse, öğrenmeniz için burdayım.Bu dersin sizi ne kadar eline aldığına şaşıracak ve muggleları kimi zaman öfkeyle, kimi zaman hayretle inceleyeceksiniz. Dersime geçmeden önce, sormak istediğiniz bir şey var mı?" sınıfa şöyle bir göz gezdirdim.

Sınıfın sessizce durduğunu görüp devam ettim: "Bir önceki profesörünüzden geçen hafta mektup aldım. Sanırım kendisi size muggleları biraz taraflı anlatmış, istemeden de olsa mugglelar hakkında size kötü izlenimler bırakabilecek şeylerden bahsetmiş. Fakat ben bu önyargıyı kırmaya kararlıyım." dedim baskın bir ses tonuyla. Sınıfın arkadalarından bir iki cikleme geldiyse de bunu duymazdan geldim.

"Aslında bu derste, Muggleların Ev Alışkanlıkları üzerine konuşmamız gerekiyordu. Ama ben bu konuyu biraz ileriye attım ve size muggleların AŞK kavramını nasıl yaşadığını anlatarak bu derse başlamanın uygun olacağını düşündüm." Aşk, kelimesi dudaklarımdan çıkar çıkmaz, sınıfta büyük bir uğultu koptu. "Lütfen, beyler bayanlar, beni dinleyin." diye biraz bağırarak disiplini sağlamaya çalıştım.

"Biliyorsunuz, aşk en insani duygulardan ve bağlılıklardan biridir. Aşk, herkes için zayıf noktasıdır ve bu kişinin büyücü ya da muggle olması, inanın bir şeyi değiştirmiyor. Büyücülerin sahte aşkı yaratmak için iksirleri var, Amortentia bunların en güçlüsüdür. Amortentia'yı aranızda ilk kez duymuş olan var mı?" Bakışlarım sınıfı boşuna taramıştı, elbette ki altıncı sınıfa gelmiş ve gençliğini yaşayan her cadı ve büyücü aşk iksirini bir defa da olsa denemişti. Bazı kızlar kıkırtılarını bastıramazken erkekler kaşlarını çatarak sözümü dinlemeye devam ediyordu. "Fakat muggleların sahte aşk yaratmak için, iksirden çok daha güçlü bir silahları var," dedim ve uzun süre bekledim. Hepsi dikkat kesilerek muggleların hangi silahı kullandığını merak ediyordu. "İnançları." diye son vurucu noktayı yaptım. Hepsinin aklı karışmıştı ve ben de açıklama gereği duydum: "Mugglelar kendilerini inandırmak gibi bir yeteneğe sahip, belki sizler de bu konuda yeteneklisinizdir. Birine aşık olduklarına, aşkın daha ne olduğunu anlamadan inanıyorlar ve çok kısa bir zaman sonra inançları zayıflıyor. İlginç olan da, tepkilerin aynı Amortentia'nın etkisinin geçmiş halindeki tepkilere tıpatıp benzemesi. karşılarındaki insana nasıl aşık olduklarını anlayamıyorlar, bundan tiksiniyorlar ve uzaklaşmak istiyorlar." sınıfta uzun bir süre sessizlik hakim oldu. Sınıfın çalışkanları olduklarını belli eden bir iki tanesi tüy kalemlerine saldırmıştı. *İnanç* diye karadıklarını görebiliyordum.

"Gelelim diğer benzetmelere. Mugglelar da aşık olduklarında biz büyücüler gibi aptallaşıyorlar, düşünce güçleri zayıflıyor. Geçen yıl bir muggle bilim dergisinde, bunun insan beyninin yapısıyla ilgili olduğunu okumuştum. Biliyorsunuz, biz büyücülerin kanında sihir olduğu için, damarlarımız ve zihin yapımız onlarınkilerden daha sağlam. Bu nedenle uzun süre yaşayabiliyoruz. Fakat aşk konusunda, beyinlerimizin aldığı sinir ucu iletimleri, onlarınkilerle aynı düzeyde. Bu da ilginç benzerliklerimizden bir tanesi." mugglelara benzetilmekten hoşlanmayan birkaç kişi dışında, tüm sınıf hülyalara dalmıştı. Bir süre bekleyip devam ettim: "Ayrılıkları da, en az bizim yaşadığımız ayrılıklar kadar kötü. Bunun benzer yanı, biz genç cadıların, aldatıldığımızda ya da ilişkimizin bitişini hazmedemediğimizde karşımızdaki erkeğe lanetler yollarken, muggle kadınlarının bunu çok daha yaratıcı bir biçimde, kıskandırarak ya da öç almaya çalışarak yapmaları. Gördüğünüz gibi, aslında o kadar çok ortak noktamız var ki..."

O sırada saatime baktığımda, zaten geç girdiğim dersin süresinin çoktan dolduğunu gördüm. Çoğu öğrencimin bunun farkında olmadığını görerek mutlulukla gülümsedim. "Dersimizin süresi doldu. Sizin muggle aşk hikayesi olan Sheakspeare'in Romeo ve Jullietta'sını okuyup, kısa bir özet çıkarmanızı istiyorum. Bu hikayeyi ilginç bulacağınızdan eminim. Kitabı kütüphaneden alabilirsiniz, sizin için oraya birkaç kopya bıraktım. Bir dahaki derse Muggleların Ev Alışkanlıklarını inceleyeceğiz. Hazırlıklı gelirseniz sevinirim. Hepinize iyi çalışmalar diliyorum."

Masama oturdum ve sorusu olan öğrencilerin sorularını cevapladım. Son kişi de sınıftan çıktıktan sonra, akşam yemeğine yetişmek için hızlı adımlarla aşağı indim.

Spoiler: